What Does سایت شرط بندی فوتبال Mean?

Wiki Article

↑ «حمید نعمت‌الله با «رُخ» به سینما بازمی‌گردد». قدس آنلاین. ۲۰۲۴-۰۸-۳۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۵-۰۲-۰۲.

این صفحه آخرین‌بار در ۱۷ مارس ۲۰۲۵ ساعت ۱۱:۰۵ ویرایش شده است.

واژه «بت » صورت فارسی شده نام بودا است ، و چون در سرزمینهای شرقی ایران بتکده ها محل پرستش پیکره بودا بوده ، به این مناسبت نام او بر همه پیکره های او، و سپس بر هر نوع پیکره ای که پرستیده شود، اطلاق می شده است .

supporterṭalaqa wanṭalaqnā maʕahu ʔilā l-ʕarīši faḥalaba lahu šātan ʕalā māʔin bāta fileī šannin fašariba ṯumma faʕala miṯla ḏālika biṣāḥibihi llaḏī maʕahu .

[ویکی فقه] بُت ، تمثال یا پیکره ای (از ایزد، شخص و یا جانوری ) که به اعتقاد برخی از ادیان از جهاتی تقدس و جنبه الوهیت یافته است و واجد قدرتهای فوق طبیعی شناخته می شود.

تشفير الرسائل بالبتات استخدم أيضا في شفرة مورس، وأدوات التواصل القديمة مثل أجهزة إرسال البرقيات.

در منابع قدیمی از لات به‌عنوان ارشکیگال یکی از ایزدبانوان بین‌النهرین ذکر شده‌است.[۲][۳] همچنین لات در کارتاژ (تونس) با نام «الاتو» مورد پرستش بوده‌است.[۴]

همچنین پنج بار به واژۀ صنم که البته به صورت جمع به کار رفته در قرآن اشاره شده است (اعراف، ۱۳۸؛ ابراهیم. ۳۵؛ انعام، ۷۴؛ شعراء، ۷۱؛ انبیاء، ۵۷). برخی از دیگر بت هایی که در قرآن از آن ها نام برده شده است عبارت اند از بَعْل: خدای بزرگ دین بابلی (صافات، ۱۲۵)؛ نسر، ود، یعوق و یغوث: بتان زمان نوح (نوح، ۲۳)؛ لات، عُزّی، و مَناة (نجم، ۱۹ تا ۲۱).

↑ «ادامه «بُت» حمید نعمت‌الله با لیلا حاتمی و محمدرضا فروتن». آفتاب‌نیوز. دریافت‌شده در ۲۰۲۵-۰۲-۰۲.

این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

خانه تصادفی در نزدیکی ورود تنظیمات کمک مالی دربارهٔ ویکی‌پدیا تکذیب‌نامه‌ها

• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶

بت = پت =پتی به معنای خالی تهی تنها است معنای عربی ان وثن به معنای از سنگ در کوردی به سنگ سان می گویند طاق و سان یعنی طاقی که از سنگ است.

۱ بازیگران ۲ تولید تغییر وضعیت زیربخش‌های تولید ۲.

۱. مجسمه ای از جنس سنگ، چوب، فلز یا چیز دیگر به شکل انسان یا حیوان که بعضی اقوام پرستش می کنند، صنم، بَغ، فَغ.

. . . . . بت . . . . . . . . . . . . . . . رقیه بهزادی، قوم های کهن در آسیای مرکزی و فلات ایران، تهران، ۱۳۷۳ ه‍. خ، ص. ۹